Dit is het zevende album van trompettist Marquis Hill wiens ster rijzende is sinds hij in 2014 de prestigieuze Thelonius Monk Institute Jazz Competition Competition won. Op dit live album, opgenomen in de Constellation club in Chicago, keert hij terug naar zijn veel geprezen debuut album New Gospel uit 2011. Hij zag het als een uitdaging om zijn in eigen beheer uitgebrachte debuut over te doen met een andere band en op zijn nieuwe label Edition Records. Behalve Maquis op trompet en flugelhorn horen we Walter Smith III op tenorsax, Joel Ross op vibrafoon, Harish Raghavan op bas en Kendrick Scott op drums, alle composities zijn van de hand van Hill. Marquis heeft zich uit de Chicago jazzscene opgewerkt tot een van de Amerikaanse toptalenten en ook de jonge sterren Joel Ross en James Francies van het Blue Note label en Walter Smith III, leider van zijn groep en lid van de groep van Ambrose Akinmusire, zijn echte toppers, dus kunnen we wel spreken over een supergroep. Flirte hij op zijn vorige album nog met hip hop, neo soul e.d., hier gaat het (gelukkig) weer over straight jazz in al zijn variaties.

Het album begint met “Law & Order”, na een korte aanloop van Francies op de piano is het aan Hill en Smith III om het heft in handen te nemen. Het gas erop met flitsend spel van beide coryfeeën, heerlijk om te horen. Ook Ross en Francies weten hier van wanten, kortom een fraai muziekstuk. “Walter Speaks” is zoals de titel al aangeeft de showcase voor Walter Smith III, hij bouwt een fraaie solo op, inventief in elkaar gestoken, waarna de rest van de groep invalt. “The Believer” begint met een samenspel van de blazers waarna zich een fraai mediumtempo jazzverhaal uitrolt met weer uitgelezen soli van de bandleden. Kendrick Scott staat centraal in de openingsfase van “Oracle” met een relaxte uitgesponnen solo op zijn slagwerk, daarna komen voetje voor voetje de vibrafoon, piano en de rest zich vervoegen en er zich een fraai muzikaal schilderij ontwikkelt met bijzonder gestileerde rollen voor de verschillende instrumentalisten. Ook in het titelnummer is er sprake van een afgewogen evenwicht tussen de verschillende solisten met wel weer een grote rol voor leider Marquis Hill met zijn impressionante spel, echt een nieuwe ster aan het jazz firmament.

In “Lullaby” is er de nodige ruimte voor Joel Ross op zijn vibrafoon om het nummer te openen met een uitgebreide solo, rustige serene klanken zijn te horen in dit wiegeliedje. “Autumn” opent met verstilde klanken op de gestopte trompet en zacht tinkelend pianospel, heerlijke muziek om bij weg te dromen ook als de tenorsax zich met flemende klanken bij hen voegt. Het verzet de aandacht even van het bloedbad in Oekraïne naar minder desastreuse tijden. Hill soleert in de aanvangsfase van “New Paths”, een van de nummers die niet op het originele New Gospel stond, een indrukwekkende solo die naadloos overloopt in het groepsgedeelte, een warm, bluesy muziekstuk waarin iedereen excelleert. “A Portrait of Fola” is pure hardbop oftewel spekkie voor mijn bekkie, Walter Smith III, ik had al wel het een en ander over hem gelezen maar nog nooit gehoord, wel hij is een nieuwe ster aan het jazz firmament, geweldig geluid en grote ideeën rijkdom. “Perpetual” is een bassolo van Raghavan met een lekkere vette sound die overloopt in “The Thumb” een funky nummer met een heerlijke groove, zoals gezegd een supergroep met een superieur album en Marquis behoort inmiddels tot de wereldtop in de wereld van de trompet/flugelhorn.

Jan van Leersum.